Stosowanie tablic

 Tablica 

jest złożoną strukturą danych, składająca się z określonej liczby elementów tego samego typu.

Aby utworzyć zmienne indeksowane (aby zapamiętać dane, nadajemy im różne dane, stosujemy wówczas zmienne indeksowane np, a1 , a2.... ) w różnych językach programowania, stosuje się tablice.

Zasady programowania i typy danych

KILKA ZASAD PROGRAMOWANIA W DOBRYM STYLU

   Program jest zrozumiały dla komputera, gdy może być przez niego wykonany. Należy więc przestrzegać reguł języka programowania- stosować poprawną składnię instrukcji.

   Dobry styl programowania to taki, w którym potrafimy zapisać algorytm w sposób zrozumiała dla komputera i człowieka.

ZASADA 1:
Należy stosować zrozumiałe nazwy zmiennych, bądź zrozumiałe skróty.

ZASADA 2:
Warto zarezerwować pewne nazwy na zmienne używane wielokrotnie np. sterując pętlami - j,i.

ZASADA 3:
Dobrze jest sporządzić listy używanych zmiennych.

ZASADA 4:
Należy dzielić program na podprogramy realizujące mniejsze fragmenty zdania, zwłaszcza w złożonych problemach.

ZASADA 5:
Trzeba dbać o przejrzystość tekstu i zachowywać czytelność jego struktury. Warto też dodawać
komentarze na początku procedur i funkcji oraz przy niektórych instrukcjach.

ZASADA 6:
Należy pisać programy odporne na błędy użytkowników. Program powinien instruować swojego użytkownika o działaniach jakie musi on podejmować oraz wyświetlać komunikaty dotyczącego oczekiwanego rodzaju danych i nałożonych na nie ograniczeń.

TYPY DANYCH W JĘZYKU C++

[Typy danych w języku C++]

   Definiuje zakres lub zbiór dopuszczalnych wartości dla stałej, zmiennej, wyrażenia, funkcji oraz zbiór dopuszczalnych operacji wykonywanych na tych wartościach. Określa też format zapisu w pamięci.

[Podział typów w C++]

* typy proste

        - typy porządkowe (m.in. całkowity, logiczny, znakowy, wyliczeniowy)

        - typy rzeczywiste

* typy pochodne

        - tablice

        - struktury

        - unie

* typy wskaźnikowe

* typy obiektowe


[Podzbiory typu całkowitego i rzeczywistego w języku C++ i Pascal]

Sposoby przekazywania parametrów

PRZEKAZYWANIE PARAMETRÓW PRZEZ WARTOSC

W tresi danej procedury lub funkcji sa traktowane jak zmienne lokalne. Ewentualne operacje wykonywane na tych parametrach wewnatrz procedury lub funkcji nie powoduja zmian wartosci odpowiadajacych im parametrow aktualnych.

PRZEKAZYWANIE PARAMETROW PRZEZ ZMIENNA (PRZEZ REFERENCJE)

W procedurze lub funkcji, w której parametry przekazywane sa przez zmienna, operacje wykonywane w tresci procedury na parametrach formalnych w momencie wywolania danej procedury powoduja wykonanie tych operacji na odpowiednich parametrach aktualnych.

Funkcje w języku C++

  1. Funkcja niezwracająca wartości w języku C++

Aby w języku C++ wywołać niezwracającą wartość (typu void), należy wpisać jej nazwę w odpowiednim miejscu funkcji głównej main, a w przypadku funkcji z parametrami - dodatkowo podać parametry aktualne. 

nazwa_funkcji (lista parametrów aktualnych); 

   2. Funkcja zwracająca wartość w języku C++

Funkcja zwracająca wartość (podobnie jak w języku Pascal) wylicza wartość i odsyła tę wartość do funkcji wywołującej. Mówimy wtedy, że funkcja jest zwracająca.

        return a*b;

        return Wynik;

  3. Zmienne globalne - deklarujemy poza funkcjami.

  4. Zmienne lokalne - wewnątrz funkcji.

  5. Zmienne globalne mogą zostać przesłonięte. Zadeklarowanie w procedurze lub funkcji zmiennej lokalnej o takiej samej nazwie jak zmienna globalna spowoduje przesłonięcie zmiennej globalnej, co oznacza, że używana będzie zmienna lokalna, a nie globalna.

   


C++ 
(zmienna lokalna)

void Usmiechy()
{
   int k;
   cin >> k;
   if (k>0) for (i=0; i=20; i++) cout << ":-)";
   else for (i=0; i<20; i++) cout << ":-(";
}



C++
(zmienna globalna)

#include <iostream>
using namespace std;
int i;
void Usmiechy()
{
   int i;
   for (i=0; i<20; i++) cout << ":-)';
}
int main()
{
   i=10;
   Usmiechy();
   cout << i;
   return 0;
}

Stosowanie procedur i funkcji

   1. Model programowania 

        * programowanie liniowe - klasa problemów programowania matematycznego, w której wszystkie warunki ograniczające oraz funkcja celu mają postać liniową.

        * programowanie struktualne -  paradygmat programowania opierający się na podziale kodu źródłowego programu na procedury i hierarchicznie ułożone bloki z wykorzystaniem struktur kontrolnych w postaci instrukcji wyboru i pętli.

        * programowanie modularne - paradygmat programowania zalecający stosowanie nadrzędności modułów w stosunku do procedur i bloków tworzących program. Moduł grupuje funkcjonalnie związane ze sobą dane oraz procedury i jest reprezentacją obiektu jednokrotnie występującego w programie.

        * programowanie obiektowe - paradygmat programowania, w którym programy definiuje się za pomocą obiektów – elementów łączących stan (czyli dane, nazywane najczęściej polami) i zachowanie (czyli procedury, tu: metody). Obiektowy program komputerowy wyrażony jest jako zbiór takich obiektów, komunikujących się pomiędzy sobą w celu wykonywania zadań.

        * programowanie zdarzeniowe - metodologia tworzenia programów komputerowych, która określa sposób ich pisania z punktu widzenia procesu przekazywania sterowania między poszczególnymi modułami tej samej aplikacji.


  2. Programowanie zstępujące i występujące 

        * programowanie zstępujące (top-down), czyli  "z góry do dołu" - najpierw planuje się całość, a potem dochodzi do szczegółów.

        * programowanie wstępujące (bottom-up), czyli "z dołu do góry" - ze szczegółowych elementów składa się całość.


  3. Zalety stosowania podprogramów

         * dzielenie zadania na mniejsze części - każda może być realizowania w oddzielnej procedurze lub funkcji.

        * wprowadzenie porządku do programu - zwiększenie jego czytelności i przejrzystości.

        * unikanie powtórzeń - fragmenty programu, które się powtarzają, są wyodrębnione w postaci procedur lub funkcji.

        * łatwiejsze wyszukiwanie błędów i dokonywanie poprawek - w procedurze lub funkcji można zlokalizować błędy szybciej niż na długiej liście instrukcji programu głównego.

        * programowanie zespołowe - po uzgodnieniu postaci procedur lub funkcji każdy z członków zespołu może zająć się pracą nad "swoimi" procedurami lub funkcjami.

Schemat blokowy II

1. Specyfikacja



Zadanie: Wyprowadzenie na ekran prostokąta o bokach n, m narysowanego za pomocą znaków * (m-liczba znaków * w poziomie, n- liczba znaków * w pionie). Wnętrze prostokąta powinno być wypełnione znakami *.

Dane: liczby naturalne dodatnie, określające ilość znaków * w prostokącie o bokach m,n.

Wynik: prostokąt o wymiarach m x n, zbudowany ze znaków *.

2. Schemat blokowy

3. Listing programu



#include <iostream>

using namespace std;

int main ()

{

int i, j, n, m;

cout << "Wprowadz wartosc n: ";

cin >> n;

cout << "Wprowadz wartosc m: ";

cin >> m;

for (i=0; i<n; i++)

{

for(j=0; j<m; j++)

cout << "*";

cout << endl;

}

return 0;







}

Schemat blokowy I

  

1. Specyfikacja:




Zadanie: Oblicz iloczyn n liczb całkowitych.

Dane: n dowolnych liczb całkowitych, kolejno zapamiętywanych w zmiennej a.

Wynik: wartość iloczynu: iloczyn.




2. Schemat blokowy:







3. Listing programu:


#include <iostream>

using namespace std;

int main ()

{

int i, a, iloczyn, n;

cout << "Podaj ilosc liczb do przemnozenia ";

cin >> n;

iloczyn=1;

for (i=0; i<n; i++)

{

cout << "Podaj liczbe nr " << i+1 << ": " ;

cin >> a;

iloczyn*=a;

}

cout << iloczyn;

return 0;




}

Własna witryna internetowa w wix.com

   Zapraszam do zapoznania się z moją stroną na wix.com:

 https://smileeminnie.wixsite.com/carolinaportfolio

Fotomontaż - pocztówka z wakacji.

Sonda kosmiczna - SOHO.

     SOHO (ang. Solar and Heliospheric Observatory) – projekt badawczy współtworzony przez Europejską Agencję Kosmiczną (ESA) oraz Narodową Agencję Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA).
     W ramach projektu, 2 grudnia 1995 roku, w stronę Słońca została wystrzelona rakieta Atlas IIAS, która wyniosła bezzałogową sondę kosmiczną na orbitę okołosłoneczną.

   Do największych osiągnięć SOHO należą:

       • rozwinięcie prognozowania pogody kosmicznej, pozwalającej na przewidzenie zakłóceń do trzech dni w przyszłość,
     • szczegółowe badania i pomiary pod powierzchnią Słońca,
     • zdjęcia strefy konwekcji oraz struktury pod powierzchnią plam słonecznych,
     • stworzenie obrazu niewidocznej tylnej strony Słońca, pozwalające na zidentyfikowanie regionów, które mogą stanowić później zagrożenie dla Ziemi,
     • zidentyfikowanie mechanizmu podgrzewania korony do temperatury 100 razy wyższej niż na powierzchni,
     •odkrycie „autostrad” dla energetycznych cząstek, powstałych w wyniki serii erupcji zjonizowanego gazu,
     • monitorowanie energii promieniowania słonecznego i zmian w promieniowaniu ultrafioletowym gwiazdy, czynników ważnych dla klimatu Ziemi,
     • zidentyfikowanie źródła i mechanizmu przyspieszania wiatru słonecznego,
     • zaobserwowanie ponad 3000 komet, dzięki czemu liczba znanych człowiekowi obiektów tego          • typu uległa zwielokrotnieniu. Dwutysięczna kometa SOHO-2000 została odkryta przez polskiego astronoma amatora Michała Kusiaka, który miał wówczas na swoim koncie już ponad 100      • odkryć w ramach tego programu. Kometa SOHO-3000 została odkryta we wrześniu 2015 roku.

Fotografia cyfrowa.

     Porównanie fotografii cyfrowej i analogowej.


     Budowa aparatu cyfrowego:

(obiektyw - 1, wbudowane w korpus lustro - 2, migawka - 3,  matryca światłoczuła - 4, matówka - 5,  soczewka Fresnela - 6, pryzmat pentagonalny - 7, wizjer - 8)

     Typy aparatów cyfrowych:

            • kompaktowe - typ popularnego aparatu fotograficznego o niewielkich rozmiarach, zwartej budowie i uproszczonej obsłudze. Jest on najczęściej wyposażony w niewymienny obiektyw stałoogniskowy lub zmiennoogniskowy.

            • kompaktowe z wymienną optyką - nazwa typu cyfrowego aparatu fotograficznego, posiadającego możliwość wymiany obiektywów montowanych w korpusie, w którym wyeliminowano optyczny układ wizjera z lustrem (stąd nazwa), matówką i pryzmatem pentagonalnym, a podgląd kadru wykonuje się na wbudowanym monitorze.

           

            • lustrzanki cyfrowe - rodzaj lustrzanki jednoobiektywowej, w której rolę materiału światłoczułego spełnia matryca światłoczuła; w zależności od rozwiązania jest to matryca CCD lub matryca CMOS. Aparaty tego typu początkowo przeznaczone były głównie do zastosowań profesjonalnych, ale w miarę upływu czasu i obniżenia kosztów produkcji stały się popularnym narzędziem wśród fotografów-amatorów.

Fotografia analogowa.

 Definicja:

     Fotografia - rysowanie za pomocą światła, zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła. Potoczne znaczenie zakłada wykorzystanie układu optycznego.


  Pierwotny aparat fotograficzny (kamera Obscura):

     Prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Pierwowzór aparatu fotograficznego. Camera obscura bywa nazywana również ciemnią optyczną lub kamerą otworkową.

  Budowa analogowego aparatu fotograficznego: 

     We współczesnych aparatach otworek zastąpiony jest obiektywem, który w kontrolowany sposób skupia światło na tylnej ściance aparatu, na której znajduje się przewijany z rolki film lub matryca z milionami specjalizowanych elementów światłoczułych oraz dodane jest wiele różnych urządzeń mechanicznych i elektronicznych, ogólna zasada działania jest jednak dokładnie taka sama jak w camera obscura.

     Ponadto współczesne aparaty mają zazwyczaj wbudowaną na stałe lampę błyskową, światłomierz, dalmierz, mechanizm autofocusu (automatycznego ostrzenia obrazu) i mechanizm stabilizacji obrazu (zapobiegający powstawaniu zdjęć tzw. poruszonych). Aparaty cyfrowe mają ponadto wbudowaną matrycę światłoczułą, procesor obrazu, pamięć stałą, wymienną kartę pamięci i umieszczony zazwyczaj na tylnej ściance kolorowy ekran ciekłokrystaliczny, na którym można obserwować obraz z matrycy, zanim zostanie zapamiętany, lub oglądać miniatury wcześniej wykonanych zdjęć.

Materiały światłoczułe:

- negatyw (klisza) - rodzaj matrycy w postaci płaskiej, sztywnej płyty.

- pozytyw (slajd, papier fotograficzny) - odwrotność negatywu. W filmie, pozytywowa kopia pokazowa filmu na błonie fotograficznej do wyświetlania w kinie. W fotografii, pozytyw jest obrazem fotograficznym odwzorowującym prawidłowo (zgodnie z rzeczywistością) obraz istniejący w naturze, a mówiąc dokładniej: odzwierciedla wprost proporcjonalnie różnice pomiędzy jasnością i barwą poszczególnych miejsc w fotografowanym obrazie.

Fotograficzne materiały pozytywowe dzieli się na:
   

   pod względem podłoża:
       - przezroczyste (diapozytywy),
       - nieprzezroczyste (odbitki, najczęściej na podłożu papierowym lub plastikowym),
   pod względem kolorystyki:
       - czarno-białe,
       - kolorowe.

Ja i mój komputer.

     Zapraszam na moją prezentację pod tytułem:

    https://docs.google.com/presentation/d/1GsQEjAYBkAbO7KSAEteukYZjLdBMl1o2AW6bw_Suiz4/edit?usp=sharing

Ulotka reklamowa.

   
      Zapraszam do zapoznania się z ulotką reklamową :

https://docs.google.com/drawings/d/1B-y_WKJypvdo7XoPX17g6elH0XjmvmvBeAU2vVNTR8E/edit